Karanlıkta yazılan

Korkardım küçükken karanlıktan 

Karanlıkta hareket eden bir şeyler geçerdi oturduğum yerde aklımdan

Ölü mü diri mi bilmem

Büyüdüm yerimden kalktığımda 

Bir karanlığa yürüdüm

Sonra bir karanlık oldum

Gece olduğunda bir yarasa kondu yanıma 

Her gece yanıma geldi bir mezarlığın başına 

Karanlığa alıştığım yaşlarda 

bir fener bile olmadığının farkına vardım

Gerek kalmadı gözlerimi kapatmama 

Çünkü özlerim açıkken alıştı bir karanlığa

 

Artık eve dönüşlerim ayaklarımda çamurla

Avucum hep bir mezarlığın toprağında 

Elimin o toprakta kaldığı geceler sırtım kambur

Elimi o toprağa soktuğum geceler oluyormuş o toprak ıslanmaktan çamur

Bir yarasa olduğuma inanmak üzereyken Rab

Karanlık beni kavurur 

En azından bir mum

Bir karanlık etmişken zuhur

Çok görme Rab, ben bu kadar karanlık görürken 

en azından bir mum.