YORULURKEN YAZILAN

on yedimde çıktım evden

bir ateş yaktım şairler parkı'nda

hiç kalmadı benden

o günden beri üşüyorum kimse değil farkında

yağmurdan kaçmak için bir ağacın altına saklanmayı bilmezken

anladım kaçtığımı ama saklanamadığımı dallar beni ıslattığında

kandan çok ağrı kesici vücudumda

bugün belki yorulmuşumdur 

omuzumda bir tabutu taşımaktan yahut memleketten

kolici şaban abiye selam verdim sabah

ışıkları açmamış elektrik faturası çok geldiğinden

simitçi ismet abi tüm simitleri bitirmişti sabah

gülümsüyordu sevincinden

çok üzüldüm sabah, gözaltımın morardığının fark edilmesinden

iki dakika gülsem, geçemem öteye üzüntümden

bugün belki yorulmuşumdur 

omuzumda bir tabut taşımaktan

sadece tutulur sanıp bırakmayı anca akıl edebildiğim kendi yasımdan

bir dağ olmaktan

sen dağsın dediğinde, artık yıkıldığımı anlatamamaktan

artık yıkıldım sanılsın

deme bana başın dumanlı da olsa sen dağsın

bunun kime ne faydası var

bu gece benim de kontrolümü kaybetmeye hakkım var.