hayattayım, bu kadar

tanırım tüm soğukları

mevsim normallerinin üzerinde seyretmelerinden

tanırım tüm bana uzakları

onları en yakınından seyretmelerimden

yanımda taşıdığım bir soğukluktan 

çok şey öğrendim yüzümdeki donukluktan

hep aynı yere konulmaktan ve

tekrar tekrar düşünüp anlamaktan öğrendim

öğrendim ki kendime nefretim doğuştan

hemşirelerin ben burada ne yapıyorum diye

volta attıkları bir koğuştan

ve aynı ellerin beni boğuşundan

ışıkların gözümü alışından 

ve alıştığım karanlıktan

boğulmayı denizde değil karada öğrendim 

karada öğrendim borç içinde yüzmeyi

bir karış eksik etmiyorum kendimi üzmeyi

iki karış sandalyem var, arkasında hırkam 

üç karış balkonum var, içimde var bir kar yağış

dört karış bir defterde şiirlerim

beş karış suratım ve koptu kayışım

izledim demin buradan atlasam mı diye düşünen ürkek bir kediyi 

atladı ve önüme uzandı onu sevmem için

kendimi sevemiyorum ki dedim bir kediye

zaten sevecek olsam severdim de şimdiye

okuttum onca intihar mektubumu size şiir diye.